Ήρωας

Ξύπνησε απότομα, ιδρωμένο κορμί και βαρύ κεφάλι. Ιούνης και η ζέστη αφόρητη, το σεντόνι βδέλλα- να του ρουφά νερό κι’ενέργεια.

Ανακάθισε στον καναπέ-κλίνη του εδώ και 30 χρόνια. Έστριψε τσιγάρο. Ούτε το παίξιμο του καπνού στη γλώσσα δεν μπορούσε να τον ευχαριστήσει πια.

Μάνα και αδερφή ξερές στο διπλανό δωμάτιο. Αν και οι ανάσες τους βαριές και κουρασμένες, πάντα έφταναν και ακουμπούσαν στη γωνιά του. Το τρομερό θυμητικό της πνιγηρής τους μοίρας.

Διάρι βλέπεις. 3 πεινασμένα λιοντάρια στο ίδιο στενό και ανήλιαγο τσιμεντένιο κλουβί. Ποινή εκτίουμε, γαμημένα ισόβια έλεγε πάντα η αδερφή...

Σηκώνεται μέχρι το παράθυρο. Πόσο λιγώνεται αυτή τη στιγμή για ένα τόσο δα μπαλκονάκι. Να βγει να απλώσει τη γύμνια του στη νύχτα, να χαρίσει την κάψα του στο φεγγάρι.

Εσωτερικό. Κουζίνα και μπάνιο σε φωταγωγό. Μα την πίστη του, το μόνο που κατάφερε να σώσει από την οικονομική κατρακύλα και το τζόγο του γέρου. 3 παράθυρα όλα κι’όλα να του θυμίζουν ότι υπάρχουν ακόμη πούστηδες εκεί έξω που αναπνέουν ελεύθεροι.

Χίλιες φορές το φανταριλίκι. Διακοπές και ας μην είχε μία. Ταίζει ο στρατός και υπάρχει και ο άγιος τράκας για τα φουκαράκια. Αλληλεγγύη. Μέχρι και γκομενάκι είχε καταφέρει. Με τα ελάχιστα, ό,τι έστελνε η μάνα από τις σκάλες. Ενώ τώρα? Πώς? Πού? Με τι?

Ήρθαν και οι λυπητερές σήμερα. Τα φροντιστήρια της μικρής, τα κοινόχρηστα, φώς...Βουτά η καρδιά του στην άβυσσο κάθε που βάζει το κλειδί στην κλειδαριά και βλέπει τα μούτρα της μάνας του. «’Ηρθαν». Αυτό μόνο. Καμπουριάζει η έρμη και μαζεύεται σα μικρό παιδί. Ποτέ δεν ξέρει αν θέλει να την αγκαλιάσει ή να τη χτυπήσει.

Δεν βγήκε ούτε το δάνειο. Με 750 ευρώ το μήνα που παίρνει, θέλουν τα κοράκια να υποθηκεύσει το σπίτι. Οικογενειακό τάφο θα τους το κάνει. Η μικρή πρέπει να περάσει Αθήνα, αλλιώς δεν θα τα βγάλουν πέρα. Είναι έξυπνη, θα τα καταφέρει.

...Ποιόν κοροϊδεύει? Η φτώχεια είναι χειρότερη από τα σκατά. Βεντουζάρει πάνω σου η βρωμιά της και την κουβαλάς μιζέρια στην ψυχή σου ως το θάνατο. Φράγκο δεν θα του δώσει όμως του μαλάκα του Χάρου, να τον πάρει με το σώβρακο!

Σήμερα στην τηλεόραση τον είχανε υποτίθεται και αφιέρωμα. Γενιά των 700 ευρώ που λένε...Αυτός μια χαρά τα κόβει τα κωλόπαιδα, με τα μπαλκόνια τους, τα τριάρια τους, τα δανειά τους, τα αμάξια τους, τις πιστωτικές τους... Ανεύθυνα μαλακισμένα που φυτρώνουν σε συννεφάκια ανυπαρξίας και απάθειας.

Και θέλει να φωνάξει «Υπάρχει και πιο κάτω ρε παπάρες... Ανοίχτε τα στραβάδια σας» Να βγάλει τα σπλάχνα του, να τα φάνε να χορτάσουν τα ταλαιπωρημένα παιδιά του μικροαστού με τα σαββατοκύριακα στη Μύκονο.

Μα κανείς δεν κοιτά τόσο χαμηλά. Και αυτός δεν βγάζει άχνα. Το παίζει κουλ και ψύχραιμος, κάθεται και ακούει τα βαθυστόχαστα υπαρξιακά του καθενός, μπαίνει στο τριπάκι να μιλήσει για διακοπές, αυτοκίνητα, εξόδους, γαμήσια, βεράντες...

Όχι δεν ανήκει στα σκατά. Των 700 είναι και αυτός. Δικός σας. Μόνο που αυτός ξέρει ακριβώς πόσα είναι τα 700. Με το σέντσι.

Αν ήξεραν θα του έλεγαν είσαι ήρωας? Θα τον αγκάλιαζαν? Θα τον αποθέωναν? Πόσα θα πρέπει να δώσει στο παζάρι του οίκτου για να βγει νικητής?

Ήρωας...ναι...

Ξημέρωσε.