«Δεν πίστευα ότι θα περιμένεις» – στέκεται μπροστά του ξέπνοη, ανταριασμένη.
«Είμαι πάντα εδώ, το ξέρεις» – αποφεύγει το βλέμμα της, χαμηλώνει το δικό του στην καρδιά που σφυροκοπά στον κόρφο της με κάθε βιαστική ανάσα. Ανοίγει διστακτικά, εισβολή που δεν έχει ακόμη συνηθίσει.
«Αν δεν ήσουν εδώ, θα καθόμουν στο πεζούλι. ‘Ωσπου να γυρίσεις. Ως εξιλέωση» – Τον βλέπει να κάθεται στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Πετά τα παπούτσια και πιάνει τον ελεύθερο χώρο στο πάτωμα δίπλα του. Ακουμπά το κεφάλι της στα γόνατά του. Σπίτι.
«Θα σε τιμωρούσα. Θα σε έπαιρνα εκεί στο δρόμο. Και μετά θα έφευγα» – Παίζει με τις τριχούλες στη βάση του αυχένα της. Υγραίνει στο ποτό του το δείκτη και τον σέρνει μέχρι το λοβό του αυτιού και πάλι πίσω...
«Αρκετή η τιμωρία μου για σήμερα. Δεν μου είπες ακόμη σ’αγαπώ» – Περνά φρενιασμένα τα χέρια της πάνω του. Αφήνει γατίσιες δαγκωνιές κατά μήκος των ποδιών του που απαλύνει με τα χάδια της. Τον νιώθει να τρέμει.
«Σε μισώ όταν αργείς. Μου υποσχέθηκες.» – Τραβάει τα μαλλιά της και το κεφάλι της γέρνει στο χέρι του. Θα μπορούσε να της σπάσει το σβέρκο. Πιάνει τα χείλη της με τα δικά του. Η γλώσσα του βασανίζει τη δική της, τρώει τα λόγια της. Ανοίγει τα πόδια του και την τραβάει κτηνώδικα ανάμεσά τους – «Εδώ θα μείνεις, κατάρα»
«Μακάρι να υπήρχε κατάρα, μαϊκό και ξόρκι να με έτρωγες, να’μενα μέσα σου για πάντα» - Τινάζει το κεφάλι και τον βραβά με τα πόδια του ακόμη γύρω της στο πάτωμα. Τον φιλά παντού, στόμα, βλέφαρα, μάγουλα. Τραβά τα ρούχα του με μανία, ψάχνει για τη σάρκα. Θα μπορούσε να μετρήσει και μία-μία τις φλέβες του αν της το ζητούσε. Το στόμα σταματά πάνω από την καρδιά. Κάνει βεντούζα χείλη και γλώσσα. – «Σ’αγαπώ, τ’ακούς αναθεματισμένη?»
«Τί παραπάνω της ζητάς? Όλα γίνονται κατά πώς τα θές. Αυξάνονται και μεγαλώνουν για να γεμίσεις εσύ, αχόρταγο θηλυκό.» – Της πιάνει το χέρι που χουφτώνει λαίμαργα τη στύση του. Τον έχει γυμνώσει, αυτός ακόμη αγωνίζεται να ελευθερώσει τα στήθη και να νοιώσει την υγρασία της. Η επιβεβαίωσή του.
«Τη θέλω να χτυπάει στο στήθος μου. Για μένα. Να σε αφανίσω και να αφανιστώ. Να σε νικήσω. Και να νικηθώ.» – Βγάζει πουκάμισο, σουτιέν, φούστα με μανία. Τον βλέπει που χαμογελά καθώς πετάγονται τα στήθη ελεύθερα και ετοιμοπόλεμα– «’Ισοι τώρα» – Ξαπλώνει επάνω του και αρχίζει το χορό της. Μαλλιά, ρώγες, κοιλιά γοφοί, όλα συμμετέχουν στο φρενήρη ρυθμό της. Βυζαίνει τα δάχτυλά του και τα σπρώχνει μέσα της, ενώ αυτή ανακουφίζει την κάψα του.
«ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΔΙΚΗ ΜΟΥ» – Κραυγάζουν πια και οι δύο, καθώς τη γυρίζει βίαια από κάτω και μπαίνει μέσα της. Θέλει να πάει βαθιά, όσο πιο βαθιά γίνεται σε αυτή την ακαταόητη, σκοτεινή και αδηφάγα μήτρα που έχει στοιχειώσει τα όνειρά του. Ο οργασμός είναι γρήγορος και δυνατός, τους αφήνει σχεδόν νεκρούς στο παγωμένο πάτωμα. Δεν μπορεί όμως να βγει από μέσα της. Δεν θέλει.
«Έχουν δίκιο τελικά. Ο έρωτας είναι δικαιοσύνη» – Τον αγκαλιάζει και ακουμπά το κεφάλι του στον κόρφο της. Τώρα ναι, αυτή τη στιγμή, είναι δικός της.
«Και η αγάπη Νόμος. Με έρωτα χωρίς αγάπη είναι σαν να παίρνεις το Νόμο στα χέρια σου. Ανταγωνισμός και εκδίκηση. Τίποτε άλλο»
«Αυτό που νοιώθω για σένα δεν έχει κανόνες. Είμαι θύτης και θύμα. Είμαι θεά και θνητή. Είμαι γυναίκα. Και αν αυτό που σε τρομάζει είναι να χαθείς στην αναρχία μου, να ξέρεις ότι πότε δεν θα σε αφήσω. Να με βρεις θέλω και να με κρατήσεις.»
«Είναι αργά. Πρέπει να κλείσω. Έχω και λίγη γραφική δουλειά για μια συνάντηση το πρωί. Πήγαινε να ξεκουραστείς. Θα τα πούμε ον λάιν πάλι αύριο»
«Σε αγαπώ»
...αποσυνδέθηκε... και αύριο? Πάλι θα τον πιέσει, πάλι θα του ζητήσει τα πολλά, να τον αλλάξει, να τον συναντήσει.
Πώς να την κάνει να δει? Nα καταλάβει τη διαφορά μεταξύ του κορμιού και της ψυχής τη συζυγία?
«Είμαι πάντα εδώ, το ξέρεις» – αποφεύγει το βλέμμα της, χαμηλώνει το δικό του στην καρδιά που σφυροκοπά στον κόρφο της με κάθε βιαστική ανάσα. Ανοίγει διστακτικά, εισβολή που δεν έχει ακόμη συνηθίσει.
«Αν δεν ήσουν εδώ, θα καθόμουν στο πεζούλι. ‘Ωσπου να γυρίσεις. Ως εξιλέωση» – Τον βλέπει να κάθεται στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Πετά τα παπούτσια και πιάνει τον ελεύθερο χώρο στο πάτωμα δίπλα του. Ακουμπά το κεφάλι της στα γόνατά του. Σπίτι.
«Θα σε τιμωρούσα. Θα σε έπαιρνα εκεί στο δρόμο. Και μετά θα έφευγα» – Παίζει με τις τριχούλες στη βάση του αυχένα της. Υγραίνει στο ποτό του το δείκτη και τον σέρνει μέχρι το λοβό του αυτιού και πάλι πίσω...
«Αρκετή η τιμωρία μου για σήμερα. Δεν μου είπες ακόμη σ’αγαπώ» – Περνά φρενιασμένα τα χέρια της πάνω του. Αφήνει γατίσιες δαγκωνιές κατά μήκος των ποδιών του που απαλύνει με τα χάδια της. Τον νιώθει να τρέμει.
«Σε μισώ όταν αργείς. Μου υποσχέθηκες.» – Τραβάει τα μαλλιά της και το κεφάλι της γέρνει στο χέρι του. Θα μπορούσε να της σπάσει το σβέρκο. Πιάνει τα χείλη της με τα δικά του. Η γλώσσα του βασανίζει τη δική της, τρώει τα λόγια της. Ανοίγει τα πόδια του και την τραβάει κτηνώδικα ανάμεσά τους – «Εδώ θα μείνεις, κατάρα»
«Μακάρι να υπήρχε κατάρα, μαϊκό και ξόρκι να με έτρωγες, να’μενα μέσα σου για πάντα» - Τινάζει το κεφάλι και τον βραβά με τα πόδια του ακόμη γύρω της στο πάτωμα. Τον φιλά παντού, στόμα, βλέφαρα, μάγουλα. Τραβά τα ρούχα του με μανία, ψάχνει για τη σάρκα. Θα μπορούσε να μετρήσει και μία-μία τις φλέβες του αν της το ζητούσε. Το στόμα σταματά πάνω από την καρδιά. Κάνει βεντούζα χείλη και γλώσσα. – «Σ’αγαπώ, τ’ακούς αναθεματισμένη?»
«Τί παραπάνω της ζητάς? Όλα γίνονται κατά πώς τα θές. Αυξάνονται και μεγαλώνουν για να γεμίσεις εσύ, αχόρταγο θηλυκό.» – Της πιάνει το χέρι που χουφτώνει λαίμαργα τη στύση του. Τον έχει γυμνώσει, αυτός ακόμη αγωνίζεται να ελευθερώσει τα στήθη και να νοιώσει την υγρασία της. Η επιβεβαίωσή του.
«Τη θέλω να χτυπάει στο στήθος μου. Για μένα. Να σε αφανίσω και να αφανιστώ. Να σε νικήσω. Και να νικηθώ.» – Βγάζει πουκάμισο, σουτιέν, φούστα με μανία. Τον βλέπει που χαμογελά καθώς πετάγονται τα στήθη ελεύθερα και ετοιμοπόλεμα– «’Ισοι τώρα» – Ξαπλώνει επάνω του και αρχίζει το χορό της. Μαλλιά, ρώγες, κοιλιά γοφοί, όλα συμμετέχουν στο φρενήρη ρυθμό της. Βυζαίνει τα δάχτυλά του και τα σπρώχνει μέσα της, ενώ αυτή ανακουφίζει την κάψα του.
«ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΔΙΚΗ ΜΟΥ» – Κραυγάζουν πια και οι δύο, καθώς τη γυρίζει βίαια από κάτω και μπαίνει μέσα της. Θέλει να πάει βαθιά, όσο πιο βαθιά γίνεται σε αυτή την ακαταόητη, σκοτεινή και αδηφάγα μήτρα που έχει στοιχειώσει τα όνειρά του. Ο οργασμός είναι γρήγορος και δυνατός, τους αφήνει σχεδόν νεκρούς στο παγωμένο πάτωμα. Δεν μπορεί όμως να βγει από μέσα της. Δεν θέλει.
«Έχουν δίκιο τελικά. Ο έρωτας είναι δικαιοσύνη» – Τον αγκαλιάζει και ακουμπά το κεφάλι του στον κόρφο της. Τώρα ναι, αυτή τη στιγμή, είναι δικός της.
«Και η αγάπη Νόμος. Με έρωτα χωρίς αγάπη είναι σαν να παίρνεις το Νόμο στα χέρια σου. Ανταγωνισμός και εκδίκηση. Τίποτε άλλο»
«Αυτό που νοιώθω για σένα δεν έχει κανόνες. Είμαι θύτης και θύμα. Είμαι θεά και θνητή. Είμαι γυναίκα. Και αν αυτό που σε τρομάζει είναι να χαθείς στην αναρχία μου, να ξέρεις ότι πότε δεν θα σε αφήσω. Να με βρεις θέλω και να με κρατήσεις.»
«Είναι αργά. Πρέπει να κλείσω. Έχω και λίγη γραφική δουλειά για μια συνάντηση το πρωί. Πήγαινε να ξεκουραστείς. Θα τα πούμε ον λάιν πάλι αύριο»
«Σε αγαπώ»
...αποσυνδέθηκε... και αύριο? Πάλι θα τον πιέσει, πάλι θα του ζητήσει τα πολλά, να τον αλλάξει, να τον συναντήσει.
Πώς να την κάνει να δει? Nα καταλάβει τη διαφορά μεταξύ του κορμιού και της ψυχής τη συζυγία?
