Έλεγε η Σούλα πριν γκαστρωθεί ότι η ζωή είναι στιγμές. Κομμάτια δευτερόλεπτα σπασμένα, θρυμματισμένα. Παρωδίες της μνήμης της επιλεκτικής, που τα θέλει όλα μέλι και ζάχαρη για να μπορεί να ξυπνά με χάρη το πρωί και να παίρνει το μετρό των 8:20.
‘Ζήσε ΤΩΡΑ’-της επέμεναν όλοι-‘μην ψάχνεσαι συνεχώς σε βάθος χρόνου. Μήν μπλέκεσαι στα ατέρμονα γρανάζια μίας ακόμη ανθρώπινης εφεύρεσης που γεννήθηκε για να μετρά το θάνατο’.
Να χαλαρώσει λοιπόν? Μα πώς? Κλέψατε το ελάχιστο διάστημά της και το κάνατε στατιστική ενώ αυτή το ήθελε τραγούδι. Τη χρίσατε φύρδην-μύγδην υπήκοο στο Βασίλειο του προσωρινού, προδώσατε την αδιαπέραστη συνοχή της.
Και μόλις άρχισε να φουσκώνει ανακάλυψε στις στιγμές την δική της αιωνιότητα.
Ο χρόνος δεν είναι βασιλιάς, είναι βαστάζος. Και κρατά ό,τι φέρει αυτή για να γίνει εσείς και εσείς αυτή. Η Σούλα θα σας καίει τα νούμερα και εσείς θα πνίγετε τη μουσική της. Μοναδική της προίκα μια ροή και ένα μέτρο στην αέναη πάλη για την αλλαγή. Για τη μεταμόρφωσή της και τη δική σας, για την ταύτιση.
Και ο σπόρος μιας στιγμής που μεγαλώνει μέσα της? Απόδειξη της σταθερότητας της φύσης υπέρ πάντων? Ή της ελπίδας και αναγέννησής της?
Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου