Πώς την ονομάζομε αυτή την αέναη φαγούρα του ανώνυμου μικροαστού να υπερβεί απροσπέλαστων εμποδίων, να υψώσει ανάστημα, να βρει τρόπους έκφρασης, να εισακουστεί? Μη νά’ναι αυτό που εντόπιοι ποδοσφαιρόφιλοι και προσφιλείς οδηγοί ταξί αποκαλούν μαγκιά? Πάντως, ανεξαρτήτως ορισμού, τη συμπτωματολογία την έχω γιατρέ μου.
Ημερολόγιο δεν κράτησα ποτέ. Πόρτες κρατούσα – να τις ανοίγω και να τις κλείνω. Και ιστορίες μικρές έγραφα για όταν ξεχνούσα τα κλειδιά. Για τους περαστικούς της ζωής μας, τους τσιγκούνηδες, τους γαλαντόμους, τους αγενείς, τους επιδέξιους.
Το να ‘δουλεύεις πόρτα’ πάντοτε πλήρωνε καλά. Αλλά άλλο το μέσα, άλλο το έξω. Και θέλει να χεις και κριτήριο. Ποιός διδάσκει όμως κριτηριολογία? Σίγουρα όχι το μάτι το πονηρό το τσακίρικο, που αποχαυνώθηκε από την θέαση των μεσημεριανών ξανθών και- τα πάντα δίχως κουρτίνες- ηδονιστικά παράθυρα της του-βου.
Πάντα στην απέξω μένεις τελικά. Αυτό είναι το ζοφερό συμπέρασμα του πορτιέρη. Τί και αν αποφασίσεις να μπλοκάρεις εισόδους και εξόδους , αν καρφώσεις τα παράθυρα και βουλώσεις τ’αυτιά στις ξανθές σειρήνες? Το πάρτυ της ζωής σου συνεχίζεται και χωρίς εσένα. Κλεμμένες είναι οι χαρές ή εξαναγκασμένες.
Τη μπλοκάρεις ή τη bloggareis λοιπόν την αλήθεια της δικής σου πόρτας? Ερώτημα ρητορικό και φιλοσοφημένο σε κρανίου τόπο. Να τη φωνάξω πάντως προσπάθησα- η άναρθρη κραυγή πληγωμένου ζώου, από τούτο τον τόσο φιλόδοξο, ενοχικό, ανοργασμικό όχλο. Και ο όχλος τη γλέντησε την αλήθεια. Ακόμη μία φορά.
Λέω να bloggarw λοιπόν. Δεν έχω θεματολογία, βαδίζω στα τυφλά. Δεν έχω σκοπό, μόνο τον εαυτό μου. Αυτόν έχω βάλει στο μάτι.
Την πόρτα την έβγαλα, την έκανα καμάρα. Μπείτε, μπείτε – ‘είναι γαρ και ενταύθα θεούς’.
